شمیم ادب

_{ابیاتی که با بیت زیر قرابت معنایی دارند:}

_{«ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز / کان سوخته را جان شد و آواز نیامد»}

درس اوّل ادبیات فارسی سوم دبیرستان (ریاضی و تجربی)

_{تهیه: اکبر یحیوی (نکا)}

* مَن عَرَفَ الله كَلَّ لِسانُه: «كسي كه خدا را شناخت، زبانش كُند شد و توان سخن گفتن نيافت.»

* نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است / هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی           (حزین لاهیجی)

* از نارسيدگي است كه صوفي كند خروش / سيلاب چون به بحر رسد مي شود خاموش (مخلصی نراقی قمی)

* لاف تقرّب مزن به حضرت جانان / زان که خموشند بندگان مقرّب                 (فروغی بسطامی)

* از تن دوست در سرای مجاز / جان برون آید و نیاید راز                              (سنایی)

* کسی را در این بزم ساغر دهند / که داروی بیهوشیش در دهند               (بوستان سعدی)

* و گر سالکی محرم راز گشت / ببندد بر وی در بازگشت                            (بوستان سعدی)   

* کسی ره سوی گنج قارون نبرد / و گر برد، ره باز بیرون نبرد                       (بوستان سعدی)

* هركه را اسرار حق آموختند /  مُهر كردند و دهانش دوختند                         (مولوي)

* محرم این هوش جز بی هوش نیست / مر زبان را مشتری جز گوش نیست     (مولوی)

* «آن که شد هم بی خبر هم بی اثر / از میان جمله او دارد خبر

   تا نگردی بی خبر از جسم و جان / کی خبر یابی ز جانان یک زمان»              (منطق الطّیر عطار)

* گوشم به راه، تا که خبر می دهد ز دوست / صاحب خبر بیامد و من بی خبر شدم       (سعدی)

* با هر که خبر گفتم از اوصاف جمیلش / مشتاق چنان شد که چون من بی خبر افتاد    (سعدی)

* عاشقان کشتگان معشوقند / بر نیایید ز کشتگان آواز (سعدی)

* غفلتِ حافظ در این سراچه عجب نیست / هر که به میخانه رفت، بی خبر آید           (حافظ)

* در خرابات ز اسرار حقیقت صائب / تا خبر یافتم از بی خبرانم کردند                       (صائب)

* دم نتوان زد به مجلسي كه در آن جا /  مُهر خاموشي زدند بر لب قايل

* مُهر خموشم به دهن چون صدف زدند / تا يافتم ز گوهر اسرار آگهي